Wszystkie kolory są piękne, gdy są niebieskie. A wiec papugi dzielimy na najpiękniejsze (niebieskie), ciekawe (czarne) i inne.

Oto ara modra (Cyanopsitta spixii), ang. Spix's macaw, czasem Little blue macaw, portugalski (używany w Brazylii): Ararinha azul.

Ary modre należą do grupy ar, do oddzielnego rodzaju Cyanopsitta. W grupie ar są to średniej wielkości papugi. Ich masa ciała to około 300 gramów, długość - do 60 cm, w tym ponad połowa to ogon. Upierzenie na głowie białoniebieskawe do głęboko niebieskiego na skrzydłach i ogonie. Spodnia część ogona i skrzydeł czarnoszara. Dziób czarny, łapy szare. U młodych ar kolory bledsze, nieopierzone policzki białoróżowe, biały pasek na górnej części dzioba. Oczy czarne. W miarę dorastania policzki stają się ciemnoszare, znika biały pasek, oczy staja sie białożółte.

Zdjęcie: Al Wabra Wildlife Preservation (AWWP)

Ary modre zostały opisane po raz pierwszy przez niemieckiego przyrodnika Johanna Baptist von Spix w 1817 roku i na jego cześć otrzymały łacińską nazwę.

Ich naturalnym środowiskiem był niewielki obszar na granicy stanów Piaui i Bahia, północno-wschodnia Brazylia. Teren ten porośnięty jest rzadkimi drzewami, krzewami, trawą, miejscami nieco podmokły (caatinga). Wiedza na temat zwyczajów i odżywiania się tych ptaków ograniczona jest do kilku obserwacji od lat 50. do 80 ubiegłego wieku. W latach osiemdziesiątych zebrano informacje na temat ary modrej na kilku wyprawach niemieckich.

Na początku XX wieku miejscowi Indianie szacowali populację tych ar na 30 par w jednym rejonie. Sami przyrodnicy mieli możliwość obserwacji trzech ptaków. W innych rejonach byli informowani o istnieniu pojedynczych par, ale ich nie wiedzieli. Z drugiej strony, pod koniec lat osiemdziesiątych przemytnicy oferowali ary modre po 200 tys. dolarów amerykańskich. Szacuje się, że na początku XXI wieku w różnych rejonach świata, w niewoli, znajdowało się około 130 do 180 ar modrych.

Lata 90. to początek światowych wysiłków uratowania przed wyginięciem tego gatunku. W tym czasie wiadomo było, że kilkadziesiąt ptaków ma Birds International Inc. z właścicielem Antonio de Dios z Filipin, po kilka dwa ośrodki w Brazylii, kilka par ma pewien dentysta w Szwajcarii, kilka ar jest w Berlinie, jedna w Loro Parque na Teneryfie. W 1990 roku powstał projekt ochrony ary modrej z udziałem wielu organizacji. Głównymi członkami była brazylijska IBAMA, Fundacja Loro Parque, również amerykańska AFA. Jednocześnie Brazylia oświadczyła, że wszystkie zwierzęta endemicznych gatunków należą do Brazylii, co wywołało wiele kontrowersji.

Dla Loro Parque i fundacji projekt ochrony ary modrej stal się projektem flagowym, ary te wylądowały w logo parku, są widoczne na całej Teneryfie.

Na "rynku" ochrony zagrożonych gatunków pojawił się Sheikh Saoud Bin Mohammed Bin Ali Al Thani's. Jego ojciec, Sheikh Saoud, założył ośrodek badawczy i rozrodczy Al Wabra dla zagrożonych wyginięciem antylop i gazeli. Syn rozbudował ten ośrodek i zainteresował się arami modrymi. Najpierw wynegocjował przejęcie ar od dentysty ze Szwajcarii. Po paru miesiącach doszedł do wniosku, że ary nie są bezpieczne i przeniósł je do Kataru. Jednocześnie szejk rozpoczął negocjacje z Antonio de Dios. Negocjacjom tym sprzyjała Natasha Schischakin, Brazylijka rosyjskiego pochodzenia, pracująca w Zoo w Houston. Sprzeciwił się temu pan Wolfgang Kiessling, właściciel Loro Parque - założyciel tej organizacji. Doszło do rozłamu w organizacji w 2002 roku, Natashę Schischakin wyrzucono i po paru latach dalszych negocjacji przywrócono projekt w roku 2004. W międzyczasie doszło do transferu kilkudziesięciu ar do Al Wabry. Niestety, część była zarażona wirusem borna i przeżyła zaledwie kilka miesięcy.

W sumie w projekcie bierze udział 19 organizacji.

W Brazylii zaobserwowano na wolności ostatniego przedstawiciela (samca) tego gatunku. Zdecydowano o wypuszczeniu samicy. Niestety, w ciągu kilku miesięcy zginęła. W 2001 roku zaginęła ostatnia ara modra w naturze (nie wiadomo co się z nią stało).

W tym samym czasie świat obiegła wiadomość, że przypadkowo odkryto arę modrą w prywatnych rękach. Jest to Presley. Właścicielka w Stanach zgłosiła się do weterynarza, nie zdjąć sobie sprawy z tego, co posiada. Zgodziła się oddać arę. Po paru miesiącach pobytu w zoo w San Diego ara wylądowała w zoo w Sao Paulo w Brazylii i została włączona do programu.

Obecnie znane jest DNA wszystkich ar i prowadzony jest ich dobór tak, by nie były spokrewnione. W ramach współpracy ary są "pożyczane" pomiędzy ośrodkami.

Na koniec roku 2010 liczba ar biorących udział w programie wynosiła 73 osobniki:

Oprócz tego wiadomo jeszcze o około 15 arach w różnych krajach. Szacuje się, że na świecie może żyć następnych 25. Jednak są to najpewniej już dość wiekowe ptaki, trzymane zapewnie w niezbyt dobrych warunkach i najprawdopodobniej nie nadają się do rozmnażania. Planuje sie, że gdy populacja ar modrych przekroczy 150 sztuk, rozpocznie się wprowadzanie ich do środowiska naturalnego. Al Wabra wykupiła około 3000 ha, zaś Fundacja Lemington około 300 ha w Brazylii.

W lutym 2011 roku ACTP w Niemczech pochwaliło się, że wykluły się dwa pisklaki ar modrych. Oficjalny stan wynosi obecnie 75 sztuk.

UWAGA: Aktualnie (2019 rok) ośrodek w Al Wabrze został zlikwidowany. Wszystkie ary modre zostały przewiezione do ACTP pod Berlinem. Papugi te docelowo mają trafić do budowanego właśnie ośrodka w Brazylii.