NIMFY NA WOLNOŚCI

 

Środowisko naturalne nimf w Australii (zdjęcia)

Rośliny wśród, których przebywają nimfy:
eukaliptusy (zdjęcia)
akacje
trawa Mitchella - wkrótce

Jeszcze więcej widoków przedstawiających habitat nimf

zdjęcia dzikich nimf w Australii

nowe zdjęcia dzikich nimf

Nimfy w parkach narodowych Australii

 
 

Nimfy, obok papużek falistych są jednymi z najbardziej powszechnych ptaków w Australii. Oba gatunki można spotkać w niewielkiej ilości na prawdziwej pustyni; trochę częstsze, choć nadal jeszcze rzadkie, są na półpustyni oraz mallee (typ australijskiej pustyni krzaczastej). Największe populacje żyją na czasowych stepach trawiastych oraz otwartych sawannach. Nimfy unikają wilgotnych, lesistych obszarów położonych przy wybrzeżach. Najlepszy dla nich klimat to ciepło i sucho (pamiętajmy o tym mając nimfę w mieszkaniu).

    Pierwsze nimfy zostały opisane przez naukowców, którzy przybyli do Australii w 1770 roku razem z kapitanem Jamesem Cookiem. W wyniku tej wyprawy pierwsze nimfy trafiły do Europy do Royal College of Surgeons Museum. W 1894 r. rząd Australii wydał bezwzględny zakaz wywozu papug, tak więc wszystkie nimfy w Europie i USA pochodzą z hodowli.

rzeka

Rzeka Murchison w Australii. Obserwowano tam gnieżdżące się nimfy.

Nimfy prowadzą nomadyczny tryb życia; są bardzo dobrze przystosowane do lotu, znacznie lepiej niż gatunki papug osiadłych. Odpowiednia budowa skrzydeł, długi ogon, smukłość ciała, dobrze rozwinięte mięśnie piersiowe sprawiają, że nimfy mogą podróżować na duże odległości w poszukiwaniu wody i pożywienia. Pozostają w jednym miejscu tak długo, jak długo jest pożywienie, przeważnie jest to kilka dni. W niektórych rejonach, z powodu regularnych cech pogody, wędrówki nimf będą co roku takie same, co może sprawiać wrażenie migracji. Generalnie jednak jest to ruch zupełnie przypadkowy. Jest to wspaniale zademonstrowane przez fakt, że mieszanie się populacji zapobiegło tworzeniu się lokalnych odmian - cała populacja nimf wygląda bardzo podobnie, wszelkie kolorowe mutacje są wynikiem hodowli, żadna nie powstała w naturze.

eukaliptus
eukaliptus - najczęściej odwiedzane przez nimfy drzewo

    Nimfy zależą głównie od małych wysuszonych słońcem ziaren, które spadają na ziemię. Na suchych terenach bardzo szybko po opadach deszczu dochodzi do wzrostu roślinności i owocowania. Nimfy mogą obejść się bez wody przez długi czas (nie należy tego jednak sprawdzać w domu!), przy założeniu, że nie muszą daleko latać ani w znacznym stopniu się wysilać. W takim wypadku musiałyby się chłodzić przez parowanie, co oznaczałoby utratę wody. Wilgoć, którą muszą mieć dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, w okresie braku wody, pochodzi z ziarna. 

    Wnętrze kontynentu australijskiego może dostarczyć bardzo surowych warunków egzystencji, gdyż deszcze w dużym stopniu nie są ani przewidywalne, ani regularne. Niektóre duże obszary kontynentu mogą przez lata nie mieć żadnych znaczących opadów, nawet jeśli średni odstęp pomiędzy deszczami może być mierzony w miesiącach. W latach przedłużającej się  suszy olbrzymie ilości nimf i innych ptaków wyspecjalizowanych do życia na pustyni (np. papużki faliste) musi zginąć z głodu i pragnienia. Od czasu do czasu jednak deszcz spada i jest odpowiednio duża ilość ziarna. Kiedy to szczęśliwe wydarzenie nastąpi nimfy mogą pozostać w jednym miejscu na tyle długo by rozpocząć lęgi. Oczywiście, z obfitości ziarna korzystają nie tylko nimfy, przylecą w te miejsca i inne ptaki, zarówno nomadyczne (kakadu, faliste, zeberki), jak i ptaki osiadłe;  przyjdą też gryzonie, torbacze, mrówki ziarnojady i inne insekty. Z powodu uciekającego czasu, do minimum skrócony jest czas znajdywania partnerów i wychowywania młodych. Teoretycznie jest więc możliwe, że przy odpowiednio dużej ilości pożywienia nimfy mogłyby mieć młode non stop. Jest to jednak niemożliwe, gdyż w takim wypadku inne, osiadłe gatunki papug wyparłyby z takich terenów nomadyczne nimfy.    

    Jest wielką zagadką, skąd papugi wiedzą, kiedy rozpocząć lęgi? Deszcz, od którego zależny jest okres lęgowy nimf, może w jakimś roku nie spaść, lub padać nie tylko w porze deszczowej. Że będzie padać, a co za tym idzie, że będzie odpowiednia ilość pożywienia, nimfy muszą wiedzieć z wyprzedzeniem, ponieważ jajka muszą znieść odpowiednio wcześniej. Trzeba karmić młode po wykluciu się z jajek, aż do czasu, kiedy będą samodzielne. Ptak musi więc wiedzieć miesiąc wcześniej, że za miesiąc małe powinny się wykluć, bo wtedy będzie dużo jedzenia. Wygląda na to, że do zniesienia jajek nie potrzeba nimfom specjalnie więcej pokarmu. Jak wynika z badań post mortem jajko (ovum) na przemian tworzy się i resorbuje w organizmie samicy.

    Wygląda na bardzo mało prawdopodobne, aby impulsem do lęgów było nagłe zwiększenie się ilości pożywienia. Podczas wędrówek ilość pożywienia normalnie zmienia się z dnia na dzień. Tak samo impulsem nie może być dostępność wody. Łatwo można wyobrazić sobie stałe i łatwo dostępne źródło wody, np. rzeka.

Wygląda na to, że cykl lęgowy "włączany" jest pojawieniem się deszczowej pogody. Kiedy gruba, czarna chmura przesuwa się przez słońce i staje się nagle ciemno, nimfy robią się podekscytowane. Przelatując z gałęzi na gałąź głośno się nawołują. Podczas lądowania rozkładają skrzydła na boki i rozpościerają ogon. W takiej rozpostartej pozycji wiszą następnie prawie pionowo w dół. Czasami podobnie wiszą blisko wejścia do dziupli po tym jak ptak wyjdzie z ciemności na światło. Nimfy w klatkach czasem podobnie zawieszają się jak włączy się światło.

    Jak pada deszcz, a właściwie jak przestaje padać, nimfy latają dookoła w ekstazie wrzeszcząc "łil". Rozkładają skrzydła łapiąc ostatnie padające krople i próbują zmoczyć ostatnie suche powierzchnie ciała. Mokre siedzą na gałęziach i czyszczą się; partnerzy czyszczą sobie wzajemnie łebki. Samce śpiewają dla swoich partnerek. Początkowo wołają powoli, potem stopniowo zwiększają tempo. Samice zaczynają szukać dziupli na gniazdo.

    Wygląda na to, że dorosłe ptaki pozostają w parach większą część roku, więc kiedy pojawia się okazja do lęgów nie muszą gwałtownie szukać partnera. Samica może znieść jajko w cztery dni po znalezieniu przez parę odpowiedniej dziupli, ponieważ ovum jest w gotowym stanie przez większą część roku.

    Wiele drzew w Australii ma połamane konary z powodu zniszczeń sztormowych; środek drzewa jest wyjedzony przez termity i dziupli jest wiele. W związku z tym walki o dziuple zdarzają się wyjątkowo. Preferowane są dziuple położone wyżej, ale praktycznie wszystkie są zasiedlane. Nimfy nie są też wybredne jeśli chodzi o kształt wejścia czy głębokość dziupli. Poza tym nimfy nie bardzo mają czas, by być wybrednymi. 

W zasadzie na jednym drzewie gnieździ się jedna para, jednak w wypadku małej liczby dziupli możliwe jest zasiedlenie drzewa, które ma więcej niż jedną dziuplę, przez większą liczbę par. Zdarza się, że w sąsiadujących dziuplach mogą gnieździć się papugi różnych gatunków np. nimfy i rozelle (zdj.). Niezależnie od tego na ilu drzewach mają gniazda różne pary będą nadal latać razem, jako jedno stado na poszukiwanie pożywienia i wody.  zdjęcie: G.Smith "Encyclopedia of Cockatiels"

Podczas wysiadywania jajek samiec nie karmi samiczki, jak u dużej liczby ptaków. Samiczka sama musi szukać pożywienia, w tym czasie na jajkach siedzi samiec. Niezależność samiczki może być zyskiem dla gatunku - ptaki mogą dalej lecieć szukać pożywienia. Ptaki latają ze stadem, które wie gdzie jest jedzenie, pojedynczy ptak nie musi sam szukać jedzenia.

    Poza okresem lęgów nimfy są bardzo społeczne, zarówno jeśli chodzi o własny gatunek jak i inne. Latają małymi stadami liczącymi ok. 20 ptaków. Jednakże w pewnych okolicznościach (kiedy znajdą szczególnie bogate źródło pożywienia, świeżo zżęte pole, albo dłuższa susza zmusza je do korzystania z niewielkiej liczby źródeł wody) nimfy formują duże stada, liczące setki, a nawet tysiące ptaków. Takie olbrzymie stado jest właściwie stadem stad. Papugi tworzące mniejsze stadka zawsze trzymają się blisko siebie. Takie duże stado łatwo dzieli się na mniejsze. Kiedy nimfy lecą dużym stadem często nawołują się "łil, łil", co pozwala stadu nie rozpraszać się. Kiedy małe stadko siada na drzewie większość ptaków siada na tej samej gałęzi. Mimo, iż nimfy są towarzyskie, pojedyncze ptaki siadają tak, aby się nie dotykać. Nawet para nie siedzi razem (jak wiele innych papug). Kiedy nieostrożny ptak przysunie się za blisko, ptak, który został dotknięty zwykle pokazuje, że mu to przeszkadza przez podniesienie czubka i szybkim przejściu kroczka lub dwóch. I wtedy zadowolony i zrelaksowany siada ze złożonym czubkiem i lekko nastroszonymi piórkami. W ten sposób pokazuje, że jest mu dobrze.

    Ponieważ nimfy nie lubią liściastych gałęzi, siadają zwykle na martwych drzewach lub martwych gałęziach. W takim przypadku wszystkie ptaki muszą zmieścić się na, często, niewielkiej przestrzeni. Powoduje to zwykle drobne walki, które szybko zniechęcają papugi do dalszego siedzenia. W locie, kiedy zmieniają kierunek, zamierzają lądować wszystkie ptaki zachowują się jak jedność. Jak siedzą na drzewie to uważają, że są bezpieczne i wtedy można obserwować je z niewielkiej odległości. Na ziemi jednak są bardzo ostrożne i wzlecą na najlżejsze poruszenie.

    Dla ptaków nomadycznych zyskiem jest wędrowanie w stadach. Stado zawsze łatwiej znajdzie pożywienie. Kiedy zaś sokół lub inny drapieżnik pojawi się w okolicy jest znacznie bardziej prawdopodobne, że zostanie zauważony przez któregoś z członków stada, niż przez samotnego ptaka. Ponadto, jak drapieżnik już zdecyduje się na atak, to trudno będzie mu się skoncentrować na jakimś konkretnym ptaki w sytuacji, kiedy takich samych ptaków jest więcej; wszystkie poruszają się i na dodatek jeszcze tak samo. Tak na prawdę nimfa, która zostanie złapana, jest albo chora, albo zraniona, albo w jakikolwiek sposób wyróżnia się ze stada. 

zdjęcie: G.Smith "Encyclopedia of Cockatiels" Do wodopoju przylatują wcześnie rano i ponownie wieczorem; są wtedy szczególnie ostrożne i płochliwe. Zanim zdecydują się wylądować, mogą długo krążyć wokół w powietrzu. Zamiast podchodzić do wody zwykle lądują w wodzie. Po kilku długich łykach całe stado nagle odlatuje. Ptaki traktują źródła wody jako szczególnie niebezpieczne miejsce, w którym bardzo łatwo paść ofiarą drapieżnego ptaka. 

 
Nimfy chodzące po ziemi i szukające pożywienia trzymają się blisko siebie. Taka grupa jedzących ptaków szybko przywoła inne stada latających nimf nawołując je. Jedzą bardzo szybko. Każde ziarenko jest szybko podnoszone, odłuskane i zjedzone. Nimfy nie używają łapek do podnoszenia ziaren, które zjadają prosto z ziemi. zdjęcie: G.Smith "Encyclopedia of Cockatiels"

 

Jest interesujące, że w Australii na prawdopodobnie ok. 54 gatunki papug jest szczególnie dużo tych, które pobierają pokarm bezpośrednio z ziemi (nie mniej niż 38). Uzupełniającym pokarmem nimf są jagody, pączki oraz nektar kwiatów drzew. Podstawą diety są nasiona roślin zielnych (ang. herbaceceous) i traw, szczególnie trawa Mitchella. 

    Całkiem niezależnie od płci nimfy będą czyścić się wzajemnie, choć częściej jest to obserwowane w skojarzonych parach. Kiedy nimfa czyści skrzydła, grzbiet i ogon robi to z głową podniesioną do góry. Ta pozycja ogólnie trzyma inne ptaki na dystans. Kiedy jednak czyści pierś czy brzuch robi to z głową w dół, jest to postawa uległości. Powoduje to, że inna nimfa dosiądzie się i będzie chciała pomocy. Proszący o pomoc ptak trzyma czubek złożony, głowę nisko pochyloną, oczy na wpół przymknięte, co oznacza brak agresji. Potem delikatnie trąca zamkniętym dziobem czyszczącego się ptaka, jeśli tamten nie zwróci na niego uwagi będzie trącał do skutku. Zaczepiony ptak rozglądnie się, chcąc dziobnąć, ale jak zobaczy nędznie wyglądającego, proszącego ptaka to dziobnięcie przechodzi w czyszczenie, które z reguły trwa kilkanaście minut. Ptak, który jest czyszczony przez towarzysza powoli przekręca głowę, tak, aby kierować jego dziób w nowe miejsca. Jeśli przerwie czyszczenie wcześniej to proszący będzie ponownie szturchaniem dziobem wyrażał swoją prośbę. Jeśli jednak ptak nie ma ochoty pomóc w czyszczeniu innemu to odpowiedzią na prośbę tamtego jest odlecenie kawałek dalej. Jeśli jakiś ptak chce być czyszczony, a akurat żaden inny się nie czyści to pójdzie prosić jakiegoś odpoczywającego towarzysza, czyli ptaka, który drzemie lub śpi z głową położoną na plecach. 

    Samce, które nie mają pary są raczej niespokojne i każdy ruch innej nimfy przyciągnie ich oko. Tak więc jest bardzo prawdopodobne, że zauważą każdą czyszczącą się nimfę i polecą prosić o czyszczenie. Być może jest to sposób na pierwsze poznanie się par. Jeśli czyszczący się ptak ma już partnera, ten ostrzeże proszącego podniesieniem czubka. Walki wśród nimf są bardzo rzadkie. 

  

Na podstawie "Encyclopedia of Cockatiels" George A. Smith,
zdjęcia stamtąd.

 

 


podyskutuj o tym na Forum

jeśli widzisz tą stronę bez spisu treści kliknij

© 2000-2002 Cockatiel czyli Nimfa